هر روز به عشقتان آب بدهید
چهارشنبه, ۱۷ دی ۱۳۹۳، ۰۱:۰۴ ب.ظ
معمولاً شروع زندگی مشترک زناشویی با عشق و محبت است، دوران نامزدی و عقدکردگی و اوایل ازدواج بهترین دوران هرکس به حساب میاید، اما چرا پس از گذشت زمان نه چندان طولانی، این محبت و عشق کم رنگ می شود؟ چرا بیشتر افراد ، به یاد دوران خوش گذشته حسرت می خورند؟ آیا ما نمی توانیم همیشه با همسرمان، مثل دوران نامزدی باشیم؟ راه تداوم عشق آغازین چیست؟
بررسی سرگذشت بسیاری از زوج هایی که در زندگی به بن بست می رسند، نشان میدهد که آنها هیچ مهارتی برای زندگی مشترک و رسیدن به تفاهم نداشته اند. از روزمَرگی به روز مُردگی رسیده اند. معمولاً زوج ها هنگامی که شعله های عشق کم سو می شود و زندگی زناشویی رو به سردی می گذارد، عوض اینکه آتش را زنده نگه دارند، رفتارهای دلسرد کننده ی بیشتری از خود بروز می دهند. فرایند رفتارهای دلسردکننده در زندگی، نتیجه ذهن پریشان و نگرانی برای آینده است. زنان و مردان باید بدانند نگرانی های خود را میتوانند با کسب مهارت های گفت وگو کاهش دهند و برای تفاهم با همسر خود چگونگی راهکارهای آن را بیاموزند.
روانشناسان معتقدند اگر چه عشق میان زن و شوهر هرگز به شکل کامل از بین نمی رود، اما اگر زوجین مهارت های گفت وگو با همسر خود را یاد نگیرند و در جهت سالم کردن روابط تلاش نکنند، عشق میان آنها کم رنگ و سپس نابود خواهد شد.
از همان ابتدای ازدواج، زوجین کارهایی را دانسته و یا نادانسته انجام می دهند که عشق آنها را تحت الشعاع قرار می دهد،یکی از مهمترین آفت ها، پر توقعی و عیب جویی است.
خانمی به مشاور خود می گفت: ما ابتدای زندگی با هم قرار گذاشتیم که نسبت به رفتار همدیگر، انتقاد لطیف داشته باشیم و یکدیگر را در بر طرف کردن عیوب کمک کنیم. این تصمیم ابتدا تصمیم خوبی بود، گاهی او عیب مرا و گاهی من عیب او را می گفتم، این روش موجب شد که نسبت به یکدیگر در عیب گیری سبقت بگیریم، او وقتی عیب مرا می گفت، من هم یک عیب او را می گفتم. این سرعت عیب جویی از یکدیگر با شتاب بسیار پیش می رفت! تا حدی که الان زندگی ما جنهم شده است، من که به او نگاه می کنم او را سراسر عیب می بینم، او هم که به من نگاه می کند مرا سراسر عیب می بیند، نمی توانیم با هم زندگی کنیم.
متاسفانه این زوج همدیگر را عیب مطلق می بینند، در صورتی که باید به عیوب یکدیگر طبیبانه و پرستارانه،با مهربانی و کرامت و طور غیر مستقیم برخورد کنند.
حالا مثالی برایتان بزنم: یکی از رفقای من دندانش درد می کرد. من او را به یک پزشک متخصص معرفی کردم، پزشک متخصص او را معاینه کرده و گفته بود: با این دندان ها چه کار کرده ای؟! همه دندان هایت خراب است.چند روز بعد او را دیدم، گفتم: دکتر چه تشخیص داد؟ گفت: بابا ول کن، مرا به یک دیوانه معرفی کردی، می گوید: همه دندان هایت خراب است، سفارش او را به دکتر دیگری نمودم و به او گفتم: آقایی را خدمت شما می فرستم، شما خیلی لطیف با او برخورد کن، تحمل ندارد که بشنود همه دندان هایش خراب است، گفت: چشم، می دانم با او چگونه برخورد کنم، دکتر آدم فهمیده ای بود. او را فرستادم و بعد از دو سه روز از او پرسیدم: دکتر چه گفت؟ گفت: این آقا واقعاً دکتر است، به من گفت: دندانت یک خال کوچک دارد، خواستی بیا من درست کنم، گفتم: آماده ام، بعد این خال را که درست کرد، گفت: یک خال دیگر هم آن طرفش است می خواهی آن را هم درست کنم، خلاصه همان رفتار دکتر قبلی را انجام داده بود، اما با یک لطافت و نرمش و به تدریج پیش رفته بود.
اگر فکر می کنید که مثلاً همسر شما کاملاً بی عیب است یا شما کاملاً بی عیب هستید، این فکر درستی نیست، قماش همه ما همین جنس است، همه اش زدگی دارد، باید برای رفو کردن و درمان طبیبانه خود آماده باشیم، شاید لازم باشد مدت ها فکر کنید که چگونه به همسر بگویید: این که درست مسواک نمی زنی یا اگر درست مسواک می زنی، خلال نمی کنی موجب شده است دهانت بوی ناخوشایند دهد، نباید یک باره به او بگویی، زیرا معمولاً انسان ها تحمّل شنیدن عیب را ندارند. بنابراین برای بقای آن محبت و مودت باید اولاً از عیب یکدیگر چشم پوشی کرد و ثانیاً طبیبانه در درمان آن کوشید.
به قول شاعر:
عیب کسان منگر و احسان خویش دیده فرو بر به گریبان خویش
در زندگی های پرمشغله امروزه، زمان زود از دست می رود ، اگر به گل عشقتان آب ندهید، کود ندهید، خلاصه اگر هر روز به آن توجه نکنید، پژمرده می شود، عشق گل ناز است، توجه می خواهد. همیشه باید بدانیم تداوم یک عشق کار ساده ای نیست. عاشق شدن آسان است، ولی عاشق ماندن بسیار دشوار است. در قسمت دوم و سوم چند راهکار برای روشن نگاه داشتن آتش عشقتان، به شما می گویم، اما خودتان باید تلاش کنید، زندگی ها باهم متفاوت است، نسخه ی یکسانی ندارد،سعی کنید تا بتوانید عشقتان را تداوم ببخشید.
